Αρτινός Τύπος

Ο θάνατος της Λαμπρής

     Με αίμα βάφτηκε, για μια ακόμα φορά, το φετινό Πάσχα ανά την ελληνική επικράτεια. Τα δύο πιο «κραυγαλέα» περιστατικά συνέβησαν σε Κρήτη και Σαντορίνη. Στην πρώτη περίπτωση, ένας νέος άνθρωπος έφυγε από τη ζωή από μπαλωθιές σε κρητικό γλέντι, ενώ στη δεύτερη, μια Αμερικανίδα τουρίστρια, που τραυματίστηκε από ρίψη βεγγαλικών, δίνει μάχη για τη ζωή της.
     Μοιάζει οξύμωρο που στην Ελλάδα οι περίοδοι εορτασμών, πανηγυρισμών, γενικώς τα χαρμόσυνα...

...γεγονότα, αποτελούν ταυτόχρονα και αφορμή... θρήνου και οδύνης. Και αυτό που σε
κάθε περίπτωση βρίσκεται στα χείλη όλων μας είναι ένα ερώτημα. Ένα μονολεκτικό ερώτημα: «Γιατί»;
     Γιατί κάθε φορά που πανηγυρίζουμε, θα πρέπει ταυτόχρονα και να θρηνούμε για τους νεκρούς, τους τραυματίες, τους ακρωτηριασμένους; Γιατί δεν μπορούμε να εορτάσουμε το Πάσχα δίχως να δημιουργήσουμε τις συνθήκες για την... επόμενη κηδεία, δίχως να «φορτώσουμε» με δουλειά τα τμήματα επειγόντων των νοσοκομείων, δίχως να καταστρέψουμε τη χαρά με τη οδύνη;
     Ο θάνατος ενός νέου παιδιού, ενός ανθρώπου που είχε όλη τη ζωή μπροστά του, την ώρα που ένας άνθρωπος χαροπαλεύει στην Εντατική των νοσοκομείων και οι τραυματισμοί αρκετών ακόμα δείχνουν ότι συνεχίζει να απουσιάζουν το μέτρο και η σοβαρότητα. Ότι συνεχίζουμε να αντιμετωπίζουμε... χαλαρά την ανθρώπινη ζωή.
      Η Αστυνομία, πάντως, ό,τι μπορεί κάνει. Ξαμολήθηκε για ελέγχους για τον εντοπισμό βεγγαλικών φέτος το Πάσχα και μάλιστα... γερά. Συγκεκριμένα, πραγματοποιήθηκαν 2.354 έλεγχοι από τα αρμόδια κλιμάκια της Αστυνομίας για την ανεύρεση πυροτεχνικών ειδών το διάστημα από τις 12 Μαρτίου μέχρι και το Μεγάλο Σάββατο.
     Κατασχέθηκαν 245 συσκευές εκτόξευσης φωτοβολίδων και ρουκετών, 121.925 κροτίδες, 24 φωτοβολίδες, 400 καψύλλια, 570.155 παιδικά αθύρματα-βεγγαλικά, 627 αυτοσχέδιοι πυροτεχνικοί μηχανισμοί (ρουκέτες) και 2.877 γρ. πυρίτιδας. Βεβαιώθηκαν 110 παραβάσεις, ενώ έγιναν και 107 συλλήψεις.
     Ωστόσο, παρ' όλα αυτά, και φέτος το κακό ξανάγινε. Και μάλιστα τόσο με τα θανατηφόρα βεγγαλικά, όσο και με τους (μεγάλη πληγή της Κρήτης αυτή...) άσκοπους πυροβολισμούς. Άσκοπα οπλοφορούντων, ασκόπως πανηγυριζόντων, να υποθέσω. Ανθρώπων που έστειλαν στο μνήμα ένα νέο παιδί.
     Και ξαναρωτάμε: Θα γίνει επιτέλους κάτι; Θα αποφασίσουμε να ασχοληθούμε σοβαρά με το φαινόμενο; Τόσο με το «έθιμο» των βεγγαλικών, όσο και με την ανοησία των άσκοπων πυροβολισμών; Τι στα κομμάτια, ενήλικοι άνθρωποι, είναι δυνατό να συμπεριφέρονται σαν παιδάκια, θέτοντας σε κίνδυνο τη ζωή τους και τη ζωή των ανθρώπων που βρίσκονται γύρω τους; Τι χρειάζεται για να σταματήσει αυτό το κακό; Να εξοντωθούμε όλοι μεταξύ μας;