15αυγουστιάτικα...

γράφει ο Τηλεβόας

     Φέτος αποφάσισα να περάσω το 15αύγουστο στο χωριό καταγωγής της μητέρας μου, το Κουκούλι Ζαγορίου.
     Τα τελεταία χρόνια, διάφορες υποχρεώσεις με κρατούσανε στον... κάμπο, αλλά φέτος, τα κατάφερα. Βοήθησε και το τριήμερο και έτσι μπόρεσα να ανεβώ στο χωριό από το Σάββατο το πρωί μέχρι την Δευτέρα το βράδυ.
Θα ήθελα να κάνω μια παρένθεση και να σας πω ότι το Κουκούλι είναι το μέρος όπο περνούσα τις καλοκαιρινές μου διακοπές σαν παιδί.
     Καθόμουνα πάνω από 1,5 μήνα εκεί επάνω και οι παιδικές μου αναμνήσεις είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με αυτό το πανέμορφο παραδοσιακό χωριό.

     Πανηγύρια, εξερευνήσεις στο δάσος, εκδρομές στα γύρω χωριά, παιδικές φιλίες και η καθημερινότητα με τη μυρωδιά του ζυμωτού ψωμιού, το ψητό ση γάστρα, τον ήχο του αργαλειού, τους μεγαλύτερους να παίζουνε κολτσίνα κάτω από τον πλάτανο στο μεσοχώρι κι εμείς να παίζουμε παραδίπλα, στα χαγιάτια της εκκλησίας της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.
     Και όπως καλαβαίνετε, το 15αύγουστο ήταν η πιο σημαντική γιορτή για το χωριό.
     Το Σάββατο το πρωί λοιπόν φορτώσαμε το αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε για...

...το Ζαγόρι. Ο δρόμος είχε πολύ κίνηση και στα δύο ρεύματα. Και σα να μην έφτανε η αυξημένη κίνηση και ο γνωστός, στενός, με στροφές δρόμος, κυκλοφορούσανε πάρα πολλές νταλίκες και βυτιοφόρα, που δυσκόλευαν πάρα πολύ την κατάσταση.
     Αλήθεια, δεν ισχύει πια η απαγόρευση κυκλοφορίας τα καλοκαιρινά Σαββατοκύριακα για τις νταλίκες;
     Έχει αρθεί αυτό το μέτρο, που γλύτωσε κόσμο και κοσμάκη από τροχαία ατυχήματα;
     Πάντως, ισχύει-δεν ισχύει, οι νταλίκες ήτανε εκεί, σαν ατμομηχανές κι εμείς οι υπόλοιποι, τα βαγόνια, αγκομαχούσαμε στην ανηφόρα με δευτέρα! Σαν σαλιγκάρια ανηφορίζαμε τον δρόμο για τα ορεινά.

     Η άφιξή μας και η παραμονή μας όμως στο χωριό, μας αντάμειψε για την μικροταλαιπωρία του ταξιδιού.
     Το Κουκούλι ξαναζούσε παλιά μεγαλεία, ζωντανό, με τα σπίτια ανοιχτά και γεμάτο κόσμο. Προχωρούσες στα καλντερίμια και μέσα από τις αυλές ακούγονταν το ζουζούνισμα μικρών παιδιών και οι ήχοι από τραπέζια που στρώνονταν. Και μέσα από τις κουζίνες ξεχύνονταν ευωδιές από τα καλούδια που είχαν ετοιμάσει οι νοικοκυρές. Ήταν σα να είχε γυρίσει ο χρόνος 20 χρόνια πίσω.
Και το βραδάκι στο μεσοχώρι κατηφόρισαν οι παρέες και γέμισαν το καφενείο και τις ταβέρνες του χωριού και παντού έβλεπες νεολαία, αγόρια και κορίτσια και τότε καταλάβαινες ότι η κρίση έχει και τα καλά της.
     Οι «ξενιτεμένοι» των αστικών κέντρων δεν διάλεξαν τα νησιά και τα τουριστικά θέρετρα και τους χλιδάτους προορισμούς. Οι περικοπές οδήγησαν τους νέους, οικογενειάρχες και μη, πίσω στα πατρογονικά εδάφη, εκεί που η καλοπέραση δεν αγοράζεται, αλλά βιώνεται. Τα νέα παιδιά φέτος αντί για το Super Paradise, προτίμησαν τον απλό, ελληνικό, παράδεισο!
     Και αφήσανε πίσω την κρίση και τις έγνοιες των πόλεων και ξέχασαν το αλαλούμ των πολιτικών. Η μόνη επαφή με την κεντρική πολιτική σκηνή ήταν η πινακίδα στην πόρτα του καφενείου στο μεσοχώρι, που με χιούμορ και σαρκασμό κορόιδευε τις «εγκυκλίους» των πρωτευουσιάνων.

     Δεν θα ήθελα να πω τίποτε για τις βραδιές πανηγυριού την παραμονή και ανήμερα της Παναγίας, διότι στο Κουκούλι ισχύει ό,τι και στο Λας Βέγκας: Ό,τι συμβαίνει εκεί, μένει εκεί!
     Το μόνο που θα ήθελα να πω είναι ότι μακάρι αυτή η μαγιά των παιδιών να συνεχίσει να ζυμώνεται στα βιώματα το χωριού και να συνεχίσει αυτό που έγινε φέτος να συμβαίνει κι όταν καλυτερέψουνε τα πράγματα.
     Εγώ πάντως είμαι αισιόδοξος, γιατί έβλεπα στα μάτια τους, είτε ήταν 5 είτε 25 χρονών την ίδια λάμψη και χαρά, που ήταν όλα τα ξαδέρφια παρέα, που αντάμωναν ολόκληρα ταράφια γύρω από ένα τραπέζι.
     Και του χρόνου θα είμαι πάλι εκεί, δεν μπορώ να κάνω αλλιώς: Το υποσχέθηκα στα παιδιά μου, που πέρασαν καταπληκτικά και ανυπομονούνε να ξαναπάνε.Κι αν το ξεχάσουνε μέχρι του χρόνου, παιδιά είναι, θα τους το ξαναθυμίσω!